Ελένη Καραγιάννη: Αξιολόγηση και κατάκριση στον δημόσιο βίο

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η Ελένη Καραγιάννη
Αθλήτρια Τριάθλου

Τελικά, ζούμε στην εποχή που όλοι έχουμε τη λέξη «αξιολόγηση» σαν πρώτο θέμα καθημερινά, είτε στην αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, των έργων και της προόδου επιμέρους σε κάθε διαφορετικό πεδίο αναφοράς και αναφορικά γενικά στην καθημερινότητά μας όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με προβλήματα που μπορεί να μας παρουσιαστούν και θα πρέπει να διαχειριστούμε.

Γιατί τα προβλήματα ανήκουν στους ζώντες και φυσικά μπορούμε να τα διαχειριστούμε με δυσκολία ή όχι. Όσον αφορά όμως την αξιολόγηση, που δυστυχώς νομίζουμε όλοι ότι μπορούμε να ακάνουμε, τελικά η διαδικασία καταλήγει σε κατάκριση. Κρίνουμε συνεχώς με την «ελευθερία» που μας δίνει η ιδιότητά μας να παρατηρούμε τα θέματα με τα δικά μας μάτια, δηλαδή τη δική μας αντίληψη, όποια κι αν είναι αυτή. Το «έμπειρο» μάτι έχει την ικανότητα να βλέπει την εικόνα και να διεισδύει στην ουσία, λένε όσοι ξέρουν...

Πολλές φορές όμως, πολλοί από εμάς που καταλήγουμε άθελά μας να ανήκουμε σε «ομάδες ανθρώπων κριτικής» απλά και μόνο για να κατακρίνουμε και να οδηγήσουμε την κοινή γνώμη σε συμπεράσματα, προκειμένου να πετύχουμε τον στόχο μας ή να πετύχουμε τον στόχο κάποιων που υποκίνησε, όχι άστοχα, αυτή τη διαδικασία κατάκρισης, προκειμένου να επιτευχθούν τα συμφέροντα συγκεκριμένων ομάδων.

Παραδείγματα πολλά, όπως στην εκπαίδευση, στον δημόσιο τομέα, στον δημόσιο βίο, στις οικογένειες, στον αθλητισμό ή και αλλού. Γιατί, πολύ απλά, συμμετέχουμε όλοι σε ομάδες κρίσεων και κατακρίσεων νομίζοντας ότι βοηθάμε ενώ στην ουσία γινόμαστε πιόνια, εξυπηρετώντας συγκεκριμένα συμφέροντα… Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος μας αν δεν στοχοποιούσαμε τόσο τους άλλους.

Φυσικά, όλη αυτή η διαδικασία έχει αποτελέσματα. Αρχικά στοχοποιούμε συγκεκριμένους ανθρώπους και συγκεκριμένα άτομα χωρίς έλεγχο. Το σημαντικότερο όμως επίτευγμα αυτών που παρασύρουν την κοινή γνώμη σε συγκεκριμένες τακτικές καθοδήγησης της κοινής γνώμης είναι η «τύφλωση». Ναι, δεν βλέπουμε πραγματικά αυτό που πρέπει να δούμε και να μας ενοχλήσει αλλά βλέπουμε κάτι άλλο.

Παρασυρόμαστε από τους πολλούς και ξεχνάμε γιατί ενοχληθήκαμε αρχικά. Πού καταλήξαμε. Τι μας πείραξε. Αυτό που μας ενόχλησε αρχικά διορθώθηκε ή απλά γίναμε η φωνή του όχλου και της μάζας;
Τελικά, είναι ενοχλητική αυτή η ευκαιριακή διαμαρτυρία ομάδων ή ατόμων που διαμαρτύρονται απλά για να διαμαρτυρηθούν, όταν έχουμε εκλογές ή όταν πρέπει να δημιουργήσουμε εντυπώσεις.

Γιατί, όσο περνάει ο καιρός διαπιστώνουμε ότι απλά δεν κάνουμε τίποτα στο τέλος. Όσο δηλαδή διαρκεί αυτή η «φασαρία» η ευκαιριακή, κάτι νομίζουμε ότι γίνεται. Στο τέλος όμως, δεν γίνεται τίποτα. Απλά κάναμε τη φασαρία μας. Στο τέλος, η κατάληξη των πραγμάτων είναι η ίδια και ίσως και χειρότερη...

Αξιολόγηση λοιπόν δεν υπάρχει, δεν είμαστε καν άξιοι να κρίνουμε. Άλλωστε κρινόμαστε και οι ίδιοι ή ακόμα το δικαίωμα της κρίσης το έχει μόνο ο Θεός. Αν όμως, θέλουμε να αξιολογήσουμε πραγματικά κάποιον, θα πρέπει να είμαστε εμείς οι ίδιοι ικανοί να μην παρασυρόμαστε από τις «Σειρήνες» όπως το πλήρωμα του Οδυσσέα. Κι έπειτα να πρέπει να ξέρουμε ποιοι αξίζουν πραγματικά. Έπειτα, στη χώρα μας, διαχρονικά ισχύει αυτό που μου είχε πει μια πολύ καλή μου φίλη κάποτε «αδικούνται όσοι αδικούνται και προωθούνται όσοι προωθούνται». Καλή Ανάσταση να έχουμε.