Μαρία Καροφυλλάκη-Σπάρταλη: «Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται ο των Αγγέλων Βασιλεύς…»

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η Μαρία Καροφυλλάκη – Σπάρταλη
Φιλόλογος

Ημέρα πένθους η Μεγάλη Παρασκευή.
Θρήνος για τη θυσία του Θεανθρώπου, οικειοθελής θυσία για τη σωτηρία του ανθρώπινου γένους.

«Ο αίρων τας αμαρτίας του κόσμου», ως κοινός θνητός με την εθελουσία θυσία του αφήνει το άγιον αίμα Του να κυλήσει από τον ακάνθινον στέφανον που έθεσαν στο άγιο μέτωπό Του, το αίμα ρέει και ποτίζει τη γη, το θλιμμένο πρόσωπό Του, μάρτυρας του φρικτού μαρτυρίου, καθώς η λόγχη εκέντησε την καρδιά Του.
Με τη θυσία του Θεανθρώπου οι αιώνες αναμονής με βαριές αλυσίδες καταδίκης λύνονται.

Στις μέρες μας που χάρη εντυπωσιασμού, ένδειξης υπεροχής, φιλαυτίας, αμοραλισμού, φανατισμού και μύριων όσων κακών μαστίζουν την ανθρωπότητα, συντελούνται εγκλήματα σε όλο τον κόσμο, ο ακάνθινος στέφανος πληγώνει πολλά πρόσωπα αθώων ανθρώπων.

Μέσα στην οδύνη των αδικοχαμένων ψυχών και ρημαγμένων τόπων, ο Χριστός σταυρώνεται ξανά και ξανά.
Αν κάποιος μπορούσε να τραβήξει το φθαρμένο κρόσι τ’ ουρανού θα έπεφταν χιλιάδες ακάνθινα στέφανα, είναι εκείνα που φόρεσαν όσοι άδικα υπέφεραν και ανέβηκαν εκεί.

Νέα παιδιά, ανοιχτές ανεπούλωτες πληγές στην ψυχή των μανάδων, αγύριστα ταξιδεμένα μέσα απ’ τους δρόμους της καρδιάς τους. Παιδιά που σβήνουν και λιμοκτονούν καθημερινά στη Γάζα, γιατί κάποιοι θεώρησαν ότι δικαιούνται να βάζουν τα δικά τους σύνορα και ν’ αφανίζουν αθώους, γιατί τους εμποδίζουν στα σχέδιά τους.

Άνθρωποι φανατισμένοι που παρεμβαίνουν σε καιρό ειρήνης για να σκορπίσουν τον θάνατο και τη συμφορά ως αντίποινα με θύματα αθώους ομήρους. Στον τόπο που έζησε και πορεύτηκε ο Θεάνθρωπος, εκείνος που δίδαξε ειρήνη και αγάπη αλληλοσκοτώνονται άνθρωποι και βεβηλώνουν τόπους Ιερούς.

Παιδιά και άμαχοι στην Ουκρανία και τη Ρωσία που χάνονται από χέρι ομόρθησκων για μια ουτοπία και ένα μεγαλοϊδεατισμό αναβίωσης παλαιάς αυτοκρατορίας.

Η ανθρωπότητα παρακολουθεί ανήμπορη, μη μπορώντας να σταματήσει εγκλήματα για τα οποία θα ντρέπεται όταν η αχλύ του χρόνου τα ξεσκεπάσει και θα φανερώσει ένα περιβάλλον δυστοπικό για τη γενιά που μεγαλώνει, αλλά και γι’ αυτή που έρχεται.

Ο κόσμος κοχλάζει, το μίσος, η μισαλλοδοξία, ο αμοραλισμός, η αδιαφορία, συνθέτουν ένα κόσμο ανυπόφορο.
Άγουρα νιάτα βεβηλώνονται, χάνεται η απολλώνια αθωότητά τους για πάντα και ο ακάνθινος στέφανός τους διαχρονικός.

Έχουμε σήμερα τον παρόντα χρόνο του μαρτυρίου, γεμάτο από ομαδικά εγκλήματα, που δεν αντανακλούν μόνο τον παρελθόντα χρόνο, αλλά δρουν με την ίδια ένταση όπως αυτός.

Ο Δημήτρης Πέτρου στην ποιητική συλλογή του «Εικοστός κόσμος», γράφει: «Ο καθρέφτης της κοινωνίας μου ράγισε, κοιτάζω από τις ρωγμές, φωτογραφίες ξεθωριάζουν απότομα, περίλυπος ως τα βάθη της σάρκας μου, το έσπασα το άγαλμά μου, το πούλησα, με γέλασε…».

Σαν τραγούδι και σαν μοιρολόι συνάμα, ο καημός του αισθηματικού ανθρώπου μένει μόνος σπαρακτικά και αμετάκλητα.

Διακινητές με τα σαπιοκάραβά τους στα χιλιοτραγουδισμένα πελάγη μας θυσιάζουν αθώους κατατρεγμένους ανθρώπους. Στο αμπάρι, στην Πύλο, μπορεί να ήταν μια δική μας Μαρία μαζί με δεκάδες άλλα παιδιά. Ιστορία παγκόσμιας απανθρωπιάς.

Ενώ θέλεις να ξεχνάς, οι αναμνήσεις έρχονται δυσοίωνο πουλί, χτυπώντας τα φτερά να του ανοίξεις, ξεσχίζοντας με το ράμφος του τα τραύματα της μνήμης.

«Η μνήμη ένα παιχνίδι χαλασμένο παιδικό, σ’ ένα προσκλητήριο όπου οι απόντες έρχονται να πιούν από της λήθης τον ερειπιόνα πόσιμο νερό», γράφει ο Θανάσης Χατζόπουλος στο ποίημά του.

Η εξουσιαστική δύναμη της μνήμης αντιστέκεται στον χρόνο και γίνεται όχημα που επαναφέρει στον χρόνο τη σκέψη και τη ζωή των ανθρώπων που καθόρισαν την πορεία του σε μια εναγώνια προσπάθεια να μην περάσει τίποτα στη λήθη.

Δεν έχουμε την πολυτέλεια να προσθέσουμε μίσος σ’ αυτό τον κόσμο, υπάρχει ήδη πολύ. Όλα τα ανθρώπινα έχουν άφθονη ματαιοδοξία και εγωκεντρισμό.
Αν ο σεβασμός της ανθρώπινης ζωής, κάθε ζωής, είναι απόλυτη αξία, κανένας πόλεμος δεν είναι δίκαιος.
Ο πόλεμος είναι δυστυχία, δίκαιη μπορεί να γίνει μόνο η ειρήνη.

Ο Λούθερ Κινγκ μίλησε για ανιδιοτελή αγάπη και συγχώρεση. Θεωρούσε πως δεν υπάρχει κακία στον κόσμο, αλλά αδυναμία και άρνηση των ανθρώπων να δουν την αλήθεια του διπλανού τους.
Καθρεπτιζόμαστε στην αγάπη των άλλων, αντλούμε απαντοχή ακόμα από αγκαλιές, αντέχουμε.

Κουρασμένοι από τον δικό μας κόσμο, τον αδάμαστο και τολμηρό και από το πλήθος των αντιφατικών σκέψεων, επιζητούμε να βυθιστούμε στο βαθύ θρησκευτικό αίσθημα σε καιρούς φανερής και συνειδητής ή ασυνείδητης απιστίας.

Να αισθανθούμε την αγάπη για τους ταπεινούς της ζωής, τους στερημένους, σε μια εποχή όπου η κοινωνική οργάνωση δημιουργεί ένα στενό εγωισμό και μια σύγχυση αισθημάτων επικίνδυνη.

Μέσα στην εκκλησία, αυτές τις άγιες ημέρες, λειτουργεί ένας χρόνος ιστορικός, ο οποίος αφού είναι υπαρξιακά φορτισμένος είναι ο σωρευμένος τού παρελθόντος.
Η εικόνα του Εσταυρωμένου συνιστά την κορύφωση των δρωμένων του ιστορικού χρόνου και κορωνίδα αυτής της κορύφωσης είναι η θέα του Θεανθρώπου.

Μέσα στον κόσμο της φθοράς Εκείνος συνιστά το αδιάφθορο, αλλιώς δεν θα μπορούσε να αποτελέσει σημείο σωτηριακής αναγωγής. Για την άρση της ανέκκλητης απώλειας, για την υπέρβαση του πόνου με τον νοηματισμό του, για τη διεύρυνση της ύπαρξης παρά τη φυσική φθορά, που οδηγεί στη διάσωση, μέσα στον ορίζοντα της πνευματοποίησης της εγκοσμιότητας, καταφεύγουν οι βασανισμένοι της ζωής με δάκρυα και προσευχές, ζητώντας τη γαλήνη της ψυχής τους.

Ο πόνος μεταλλάσσεται σε παραμυθία ενώπιον του Σταυρού. Η έλλειψη νοήματος για την ύπαρξη του ανθρώπου είναι χειρότερη από τον θάνατο.

Η άρση κοινωνικών αναστολών και ηθικών φραγμών είναι φαινόμενο ανησυχητικό. Κοινωνικές και αξιακές κρίσεις έχουν ανοίξει ρωγμές και από αυτές αναδύονται: ανοχή, υποκρισία, διαστροφές, κακοποιητικές συμπεριφορές. Η πρόσφατη ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα πολλαπλασιασμού του κακού, από τους εξ επαγγέλματος ή ένεκα θεωρίας κοσμοσωτήρες.

Η γνήσια θρησκευτική πίστη ανορθώνει τον άνθρωπο έναντι της απειλής του κόσμου τούτου χωρίς όρους. Ανθρώπινη συνθήκη, επουλώνουμε τις πληγές μας, μετράμε τις απώλειες.
Μέσα στην εκκλησία, μπροστά στην κατανυκτική εικόνα της Σταύρωσης, συμφωνούν τα παράφωνα, απαλύνεται ο ανθρώπινος πόνος, γίνεται υπέρβαση της ανθρώπινης τραγωδίας.

Τις μέρες αυτές, ανθρώπινες υπάρξεις με τις σοβαροφάνειες και τις αφέλειές τους, τις μικροχαρές και τις μικρολύπες τους, τα μικρά και μεγάλα δράματά τους, γίνονται πιο οικείες, συμπορευόμαστε μαζί τους, συμπάσχουμε και συναγαλλόμαστε, βαδίζοντας προς τη Νεκρανάσταση.

Η θέωση του ανθρώπου δεν επιτυγχάνεται μονάχα με το ανέβασμα του ανθρώπου στον ουρανό, αλλά με την κατάβαση τού Θεού στη γη.
Ο Μονογενής έλαβε σάρκα και οστά και έγινε όμοιός μας σε ζωή, σε μοναξιά και σε θάνατο.
Αυτό τον οικείο Θεό αισθανόμαστε την ανάγκη να υμνούμε με λατρεία τις άγιες αυτές μέρες.

Ο Σταυρός του Χριστού, θυσία, αγάπη, υπέρβαση αμαρτίας και θανάτου.
Ο πόνος για τα ανθρώπινα πάθη που σηκώνει με τον Σταυρικό του θάνατο ο Θεάνθρωπος, ο επίγειος θάνατος του ανθρώπου με το φως της Ανάστασης αλλοιώνεται και παίρνει την αιώνια μορφή της πνευματικής αφθαρσίας, είναι η πεμπτουσία της θρησκείας μας.

Σταματούμε στον χρόνο της Μ. Εβδομάδας για να βιώσουμε συνειδητά και συνταιριασμένα τη θρησκευτική μας παράδοση. Η ελπίδα είναι η πνοή που ψάχνουμε για να συνεχίσουμε να δίνουμε νόημα στην ύπαρξή μας, κάτω από το ιλαρό φως της χριστιανικής ευλογίας.

Ας αποθέσουμε ευλαβικά το δικό μας ακάνθινο στεφάνι στα πληγωμένα πόδια του Θεανθρώπου και ας Του ζητήσουμε να επουλώσει τις πληγές μας, να πλημμυρίσει τις καρδιές μας η γαλήνη, η αγάπη και η ελπίδα, για ένα καλύτερο κόσμο δίκαιο και ειρηνικό.

Ζητούμε συγχώρηση και προσδοκούμε την Ανάσταση.
Μνήσθητί μου Κύριε.